Vandaag 11 september 2021.

Het mag weer. Een toernooi in Hilversum. Een G-toernooi in Hilversum. Er wordt naar uitgekeken. Weer echte wedstrijden spelen, je honkbalpak aan hebben, je vrienden van andere clubs weer ontmoeten. Feest.
Op tijd vertrekken om vooral niet te laat te zijn. In de auto de eerste geluiden. "Ik vind het best een beetje spannend.  Ik ben zenuwachtig". Niet vreemd, na zo'n lange periode van alleen maar trainen.
Het veld is versiert. Vlaggetjes aan de tribune. Muziek uit de boxen. Lachende gezichten. Coaches die duizend en een dingen regelen. De spanning voor de spelen.
Opeens zijn ze er. De heren van het Nederlands team. Onwennig wordt er naar elkaar gekeken en verwachtingen worden ingeschat. Zijn ze te verslaan? Zijn ze echt zo goed? Kunnen ze hard lopen? Hoe hard slaan ze? Hebben ze tips? Maar vooral: zijn ze aardig?
Dan beginnen de wedstrijden. Tips over hoe je bij de plaat moet staan worden gegeven, je handen tegen elkaar om de knuppel en de eerste grapjes worden gemaakt. Die grote kerels in die oranje shirts zijn best aardig. Je kan met ze lachen!!
Zoals het hoort bij G-honkbal is de stand niet belangrijk. Het gaat om het spel. Het gaat om het plezier. Het gaat nergens om en daarom is het het allerbelangrijkste wat er op dat moment is. Het is groter dan de winst van Verstappen in Zandvoort. Het is groter dan welk Olympisch goud.
Honderd verschillende beperkingen hebben honderd procent plezier.
Het eind van het toernooi nadert. Nog één wedstrijd. Het Nederlands team tegen een mix van alle andere teams.
Alle coaches langs de lijn. Roepende ouders. De spanning is te snijden. Wie er gewonnen heeft weet ik niet meer maar volgens de overlevering hebben de G-spelers dik gewonnen.
De prijsuitreiking en de laatste foto's met het Nederlands team.
Terug in de auto klinkt er een vermoeid geluid van de achterbank.
"Dit was een hele mooie dag".

Iedereen bedankt.

Met vriendelijke groeten,
Ad Stomphorst
(vader en G-Honkbalgek)